Als wij zingen vallen de muren in gevangenis

Sisters Vocal Group treedt op voor gedetineerden

In juni trad het koor Sisters Vocal Group onder leiding van dirigente Rineke de Wit op in een Penitentiaire Inrichting in Nederland. Dit mooie initiatief bracht ons ertoe enkele vragen te stellen aan dirigente Rineke de Wit en koorlid Jeannet.

Hoe kwamen jullie op het idee om op te treden in de gevangenis?

Rineke: ‘We houden van optreden op bijzondere plekken. Dit doen we het liefst plekken waar Zijn naam niet of nauwelijks wordt gehoord in Nederland. Het contact is ooit gelegd door één van onze Sisters. We gaan hier één keer per jaar naar toe.’

Hoe bereid je je hierop voor?

Jeannet: ‘Alle Sisters worden van tevoren gescreend. Als lid van de contactcommissie moest ik een lijst met alle paspoortgegevens doorgeven. Dat heeft nog heel wat voeten in aarde. Alles wat we mee naar binnen nemen moeten we aanvragen, tot een rollator van een van de Sisters toe. Telefoons en tassen blijven in de auto.’

Rineke: ‘We krijgen van de pastor het thema door van de dienst en zoeken daarop liederen uit. De meeste liederen zitten tegen het popgenre aan, omdat de meesten niet gelovig zijn. Natuurlijk zorg ik dat ik goed uit gerust ben en ik bid voor kracht. Als ik met een neerslachtige geest voor het koor sta heeft dat een weerslag op de sisters.’

“Als ik een andere opvoeding had gehad dan was ik misschien ook geëindigd als dief, verslaafde of prostituee.”

Hoe ervaar je het zingen in de gevangenis?

Rineke: ‘Je voelt de beklemmende sfeer in het begin. Je moet wel door vijf sluizen heen, overal controle. En als je er bent dan is het heel warm. Het raam staat maar op een kiertje open. Maar we zingen tegen de beklemming in. Ik ben heel enthousiast tijdens de dienst en rammel de piano bij wijze van spreken stuk.
Eigenlijk is het de gekste plek waar je kunt zijn. Je weet, deze mensen hebben iets gedaan dat niet in de haak is. Maar je weet ook: Jezus kwam bij de zondaars en dat waren ook geen lieverdjes. Maar Jezus zegt ook: ‘iedereen die bij Mij wil horen is mijn broer en zus’. En zo zien wij ze ook, als familie. Ik ben niet veel anders dan hen. Als ik een andere opvoeding had gehad dan was ik misschien ook geëindigd als dief, verslaafde of prostituee. Hoe kunnen ze in vergeving geloven, als wij daar staan en ons niet gedragen als zus?’

Jeannet: ‘Het raakt me dat het zulke normale mensen zijn. Ze hadden bij je in de klas kunnen zitten, of je buurman of buurvrouw kunnen zijn.’

“Dat is zo mooi daar, we laten onze warmte zien. We zijn familie en muren vallen om.”

Kun je iets vertellen over de liederen die jullie zongen?

‘We zongen bijvoorbeeld ‘Fix you’ van Coldplay, dit is een lied dat de meesten wel kennen. ‘Shackles’ van Mary Mary doet het ook heel goed. Het werd muisstil bij het zegenlied ‘Voor Altijd’ van Elise Mannah.’

Hebben jullie nog met de gedetineerden gesproken?

Een man vertelde dat tijdens een lied herinneringen boven kwamen. Hij zag zijn ouders staan, ze waren samen aan het schoonmaken en meezingen met muziek.

We zagen een jongen die ons nog kende van vorig jaar. Hij zei: ‘tot volgend jaar, dan ben ik er ook weer’.

De Sisters spraken nog een jonge jongen van misschien 20 jaar. Hij zag er keurig uit. Hij vertelde dat hij op zijn vierde uit huis was gezet, op zijn achtste was gaan roken en op zijn twaalfde verslaafd. We waren zeer onder de indruk van hem.

Een jonge vrouw ging achter de piano zitten. De Sisters zongen met haar mee. Dat is zo mooi daar, we laten onze warmte zien. We zijn familie en muren vallen om. We zingen ‘Met open armen word je ontvangen’ – en we laten het ook zien.

Eerder verscheen dit artikel op cvandaag.nl

Eerder verscheen dit artikel op de website justitiepastoraat.nl