'De eerste keer was wel even spannend'
Sisters Vocal Group zingt voor gevangenen
Onder leiding van dirigent Rineke de Wit schuwt Sisters Vocal Group geen plek om het evangelie te delen. Eén van de nieuwe initiatieven van het vrouwenkoor is optreden voor gevangenen.
Eerder traden de vijfentwintig zangeressen op in een ziekenhuis, op de Wallen en in een hospice. Het idee erachter? "We houden van optreden op bijzondere plekken, het liefst voor de minstbedeelden in Nederland", legt Rineke de Wit uit. "Jezus zegt in het Bijbelboek Matteüs: 'Wat je doet voor de minst belangrijke, doen jullie voor Mij.' Dat is wat wij met onze optredens willen. We zijn een soort moderne nonnen."
De term vrouwenkoor gebruikt Rineke zelf overigens liever niet. "Ik noem ons een 'vocal group', dat heeft voor mij een betere klank. En ik noem ons ook echt Sisters. We zijn nauw verbonden met elkaar en onze optredens voelen ook echt als zingen met zussen. Tijdens het oefenen maken we tijd vrij voor Bijbelstudie en delen we persoonlijke verhalen."
Hoe kwamen jullie op het idee om te zingen in de gevangenis?
"Ik had weleens opgetreden in de Bijlmerbajes, dat was een heel bijzondere ervaring. Dit idee kwam van een oud-Sister die vrijwilligerswerk deed in de gevangenis. Toen ik het voorstelde tijdens één van onze repetities, begonnen de Sisters al snel te glimmen. We waren benieuwd hoe het zou zijn."
En?
"De eerste keer dat we in de gevangenis optraden, was wel even spannend. Je voelt de beklemmende sfeer, er is veel controle. Het is een gekke plek om te zijn, omdat je weet dat de mensen iets hebben gedaan wat niet in de haak is. Ik zit achter de piano, met mijn rug naar het publiek, maar de Sisters kijken recht in het gezicht van de gevangenen. Ik heb toen gezegd: 'Focus op mij en stap over je eigen schaduw heen; we komen hier licht brengen.' Daardoor lukte het om de knop om te zetten. We weten: we staan hier met een hoger doel, namelijk God dichtbij brengen."
Zitten de gevangenen er ook op te wachten?
"We weten dat sommigen naar de dienst komen omdat ze gewoon even hun cel uit willen, niet omdat ze gelovig zijn. Maar er zijn mensen die echt opengaan en voorzichtig meezingen. We kiezen onze liederen zorgvuldig uit. De laatste keer zongen we bijvoorbeeld 'De rivier' uit Opwekking. Na afloop kwam een jongen naar me toe die zei: 'Ik herkende de melodie van 'Stand by me' erin.' Dat raakte me. In de gevangenis hebben ze geen muziek, dus zo'n optreden als dit komt echt bij hen binnen.
Na de dienst gaan we altijd met de gevangenen in gesprek en dat is heel waardevol. We benaderen hen als broers en zussen en willen hun verhaal horen. We vragen natuurlijk niet hoelang ze nog moeten zitten of wat ze hebben gedaan, maar we willen weten wie ze zijn en wat hen heeft geraakt. Dan krijg je de mooiste verhalen te horen."
Foto bij het artikel is van Fotografie MiMi
Dit artikel verscheen in de EO-visie van juli/augustus 2024
